Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my… i nikt już z tym nie dyskutował.

A, że dziś wcale nie jest oczywiste to, że pewne rozstrzygnięcia powinniśmy przyjmować z religijnym posłuszeństwem… to powstała ta homilia.

Oparte o dzisiejszą Ewangelię Kazanie, rozważające potrójnym objawieniu, które przyniesie Duch Święty: o grzechu, o prawdzie i o sądzie.

W tym roku Niedziela „Dobrego Pasterza” zbiega się z moją 17 rocznica święceń i Prymicji. Mam wrażenie, że to mocno odcisnęło się na tej refleksji czyniąc z niej opowieść o marzeniu, o celu, który chciałbym osiągnąć.

Dzisiaj na bogato. Dwie homilie i do tego dwie różne. Tą konkretną do rodziców dzieci, które miały przyjąć chrzest. Z konkretnym życzeniem i wskazaniem zadania.

Tytuł jest trochę na wyrost i wynika raczej z refleksji po wygłoszeniu tej homilii. Ale jest w dzisiejszej Ewangelii zawarta sylwetka Piotra, która - chciałoby się - była punktem odniesienia dla kardynałów, którzy zbiorą się na konklawe. Czy moja myśl jest słuszna? - nie wiem na pewno, ale wierzę mocno, że sama z siebie mi do głowy nie przyszła.

Homilia zasadniczo nie jest o tym, czego się spodziewamy. Jest o sakramencie pokuty. O prawdziwym cudzie Miłosierdzia.

Stara liturgia, podobnie jak nowa - odsłania przed nami tajemnice chrześcijańskiej tożsamości. Widać to w szczególny sposób w liturgii Wigilii Paschalnej, która szeregiem znaków zaprasza nas do refleksji nad tym co oznacza być Chrześcijaninem - uczniem Chrystusa Pana.

Bez Ewangelii, która odczytywał inny kapłan, za to w miarę możliwości w głębokim skupieniu na Eucharystii, jako najważniejszej tajemnicy dzisiejszego dnia.