検索キーワード： 著者 "Nicole Trope" すべてのカテゴリー

Megan wartet vor der Schule auf ihren sechsjährigen Sohn. Der Schulhof leert sich und Panik macht sich in ihr breit, als sie Daniel nirgendwo finden kann. Ihr geliebtes Kind ist spurlos verschwunden. Sechs Jahre später: Nach Jahren voller Selbstvorwürfe und schlafloser Nächte bekommt Megan den Anruf, an den sie selbst kaum noch geglaubt hat: Ihr Sohn kommt endlich nach Hause.

I stare at the photo of my beautiful daughter. Her hair is shining and her face is lit up with a smile. The man with her looks so happy too. But my mother’s instinct is screaming. I know something is terribly, terribly wrong. And I know what I have to do… I wish I could hold her tight. See if she still wears the same perfume she always wore. But my daughter blames me for her father’s death. She won’t even talk to me… I just know she isn’t really safe with her boyfriend, Garth. I will keep my distance and I will just watch her. For now.

Selv de mest perfekte familier kan gemme på de frygteligste hemmeligheder. Hvor godt kender du dem, der bor inde ved siden af ...? Man ville aldrig gætte, hvilke hemmeligheder huset på Hogarth Street gemmer på – hvad der sker i dette øjeblik bag den lukkede dør. En smaragdgrøn græsplæne. Perfekt klippede hække. En havelåge omkranset af efeu og en duft af kaprifolier. I forhaven ligger to løbehjul, et blåt, et neonpink. De tilhører et sæt 5-årige tvillinger. Men hvis man kigger nærmere efter, vil man se, at gardinerne er trukket for, selvom det er årets varmeste dag.

Kærlig mor. Trofast hustru. Løgner. Det strammer i hendes bryst, hendes hjerte banker. Køkkenet er kaos. Hun træder på noget hårdt og kigger ned. Legetøjsdinosaurer ud over det hele. Men hendes søn er ingen steder – hendes elskede dreng er væk. Politiet ankommer. Hun kan ikke se på sin mand. I stedet studerer hun linjerne i sine rystende hænder. Så bipper telefonen med en voicemail. ”Afpil den på højtaler,” siger betjenten. En kvindes stemme fylder luften.

She knows everything about you… but can you trust her? I walk in to my interview with Ava Green and carefully hand over my application. It’s all made up, of course, but Ava doesn’t have to know that. There is so much worry in her blue eyes. Her phone pings with constant messages and a small stain marks her crisp shirt. Breakfast with her two little girls before heading out to this high-flying job every morning can’t be easy. Ava needs me, I think. More than anything.

Alle wollen in der der hübschen, von Bäumen gesäumten Hogarth Street wohnen. Die frisch zugezogene Familie West passt perfekt hierhin. Katherine und John wirken wie ein harmonisches und verliebtes Paar, und ihre fünfjährigen Zwillinge spielen ständig lachend in ihrem makellosen Vorgarten.

Der er tre sider af denne historie. Hendes. Min. Og sandheden. Jeg stirrer på min mands engang så smukke ansigt, så tavst og blegt i hospitalssengen. Lægerne siger, jeg skal blive ved med at tale til ham. Selv efter den frygtelige ulykke, selv nu hvor han kæmper for sit liv, kan han måske stadig høre mig. Men det eneste, jeg har at hviske til min mand, er dette: Jeg ved, hvad du har gjort. Hver eneste dag kysser jeg min mand Damon farvel med et smil, kører vores elskede børn i skole og sørger for at vores hus er pletfrit, inden jeg forbereder et lækkert måltid.

THEO SOMERTON MA JEDENAŚCIE LAT I JEST DZIECKIEM ZE SPEKTRUM AUTYZMU. NIE MÓWI, MOŻE TEŻ NIE WIEDZIEĆ, ŻE SIĘ ZGUBIŁ. NIE ZAREAGUJE NA SWOJE IMIĘ. – Twój syn zaginął – mówią, a życie, które znałam, właśnie skończyło się. – Dokąd mógł pójść? – pyta policja. – Gdzie może być? – pyta z błaganiem w głosie moja córka. Serce łomocze mi w piersi, gdy w mojej głowie pojawiają się obrazy. Domek, który wynajmujemy każdej jesieni. Podniesione głosy. Łzy. Rozpadające się małżeństwo. I najgorsze z tego wszystkiego – mój mąż, mówiący naszemu synowi, Theo, żeby uciekał.

DOCIERA DO NIEJ PRZECIĄGAJĄCA SIĘ PO DRUGIEJ STRONIE SŁUCHAWKI CISZA. SERCE ZACZYNA JEJ SZYBCIEJ BIĆ. – KOGO ZNALEŹLI? – PYTA, POWOLI, OSTROŻNIE, Z UWAGĄ WYPOWIADAJĄC SŁOWA. – ZNALEŹLI DANIELA. Megan czeka przed bramą szkoły na swojego sześcioletniego syna, Daniela. Gdy plac pustoszeje, zaczyna panikować. Nigdzie nie może go znaleźć. Jej syn zaginął. Po latach nieprzespanych nocy i tęsknoty za synem, Megan w końcu odbiera telefon, o którym marzyła. Odnaleźli Daniela.

Katelyn smiles around at her husband and friends, gathered to celebrate her 36th birthday in their beautiful home decorated with fairy lights. But the next day Katelyn wakes up shaken and terrified in a hospital bed. She doesn’t remember the sweet taste of birthday cake icing, or how angry her best friend was at midnight, or the terrible things her husband said. She doesn’t remember the party at all. When she asks her husband what happened the night of the party he says "nothing". But her blood runs cold at the way his voice lilts slightly. The way it always does when he is lying.

I gaze at my husband’s once handsome face, so still and pale in the hospital bed. The doctors say I should keep talking. He might be able to hear me even after the terrible accident that left him fighting for his life. But all I have to whisper to my husband is this: "I know what you did."

CZASAMI NAJBARDZIEJ IDEALNE RODZINY SKRYWAJĄ NAJOKROPNIEJSZE SEKRETY. Wszyscy chcą żyć na Hogarth, ładnej, wysadzanej drzewami ulicy z białymi domami. Nowa rodzina, Westowie, pasują tam idealnie. Katherine oraz Josh wyglądają na niesamowicie zakochanych, a ich śliczne pięcioletnie bliźniaki biegają po zielonym trawniku, krzycząc wesoło.

My hand trembles as I stare at the anonymous text. On this sunny Saturday morning, our twin ten-year-old boys were playing in the park just down our tree-lined street. But only one of them has come home… and it’s all my husband’s fault. I race to Leo’s study and demand answers. As his face turns white, I know: one of his affairs has turned deadly. I always smell the unfamiliar perfume on his shirt. I try to pretend we are a happy family, for the sake of the children… but now, my child is in terrible danger.